Në shkurt 2023, revista Four Four Two emëroi lojtarët më të mirë që nuk kishin luajtur kurrë për ekipet e tyre kombëtare me Mikel Artetën në vendin e parë.
Arteta u rrit në San Sebastian, që do të thoshte se ai, si çdo i ri tjetër që respektonte veten, vrapoi për të luajtur futboll në plazhin lokal. Bashkë me të ishte edhe një fqinj që me vullnetin e fatit do të bëhej një nga arsyet pse nuk do të thirrej në kombëtare.
Emri i fqinjit ishte Xabi Alonso – dhjetë vjet më vonë, ata do të luanin kundër njëri-tjetrit jo në plazh, por në derbin Merseyside.
Ndërsa luante për ekipin e të rinjve të Antiguocos, Arteta takoi një tjetër trajner të ardhshëm të Ligës Premier, Andoni Iraola. Alonso dhe Iraola iu bashkuan klubeve lokale baske, por Mikel ëndërronte për Barcelonën, kështu që në verën e vitit 1997 ai shkoi me prindërit e tij në La Masia.
Pikërisht aty ai ndjeu për herë të parë se sa serioz ishte konkurrenca. I riu Mikel jetonte në një konvikt në dhoma për 8–12 persona: Pepe Reina, Victor Valdes, Carles Puyol, Gabri dhe Andres Iniesta ishin gjithashtu atje. Më vonë atyre do t’i bashkohej edhe Thiago Motta.
Pavarësisht konkurrencës, Arteta ëndërronte që një ditë të vishte fanellën nr.4 të Barçës dhe të zëvendësonte Pep Guardiolën. Interesante, ai bëri debutimin e tij për ekipin B të klubit duke hyrë si zëvendësues për Guardiolën.
Sidoqoftë, Barça tashmë kishte një Guardiola të ri – Xavi Hernandez, ndërsa trajnerët e të rinjve vlerësuan të riun Iniesta, i cili mund të luante kudo në mesfushë. Arteta u kap mes dy gjenive – për herë të parë, por jo për të fundit.
“Cila ishte gjëja më e mirë që mësova në La Masia? Konkurrencë”, kishte thënë Mikel për Goal në fillim të këtij viti.
“Isha në një dhomë me Pepe Reina, Victor Valdes, Carles Puyol dhe Andres Iniesta. Kjo ishte cilësia që kishim atje. Ju thjesht e dinit se ai do të bënte shumë mirë”.
Duke kuptuar se do të ishte e vështirë të futej në skuadër për shkak të Xavi dhe Iniesta, Arteta shkoi në huazim te Paris Saint-Germain. Ata kishin një skuadër të mbushur me yje në atë kohë: Mauricio Pochettino, Jay-Jay Okocha, Nicolas Anelka, Gabriel Heinze. Pak më vonë shkoi edhe Ronaldinho.
PSG u eliminua nga Rangers në Kupën UEFA por spanjolli i ri la përshtypje në Glasgow. Futbolli ishte ndryshe në atë kohë dhe një skuadër skoceze ishte në gjendje të tejkalonte PSG-në për mesfushorin.
Arteta shkoi te Rangers, ku kishte një mjedis të mrekullueshëm për t’u rritur. Ai vazhdoi të shënonte golin e penalltisë që i dha Rangers titullin e ligës.
Megjithatë, problemet financiare të klubit dhe malli për shtëpinë e detyruan Artetën të nënshkruante për Real Sociedad. Po atë verë, miku i tij i vjetër Xabi Alonso u transferua nga Sociedad në Liverpool.
Disi nuk funksionoi në shtëpi dhe Mikel u largua shpejt nga skuadra, kështu që në dimër përsëriti rrugën e Alonsos, por në vend të Reds përfundoi me Everton, ku u thirr nga David Moyes.
Mikel shpejt hyri në të tijën me Toffees dhe e ndihmoi skuadrën të arrinte një vend të bujshëm të katërt në sezonin 2004/05 të Ligës Premier. Për pesë sezonet e ardhshme, vendi i Artetës në klub ishte solid, gjë që nuk mund të thuhet për kombëtaren.
Dy herë radhazi, Arteta u njoh si Lojtari i Vitit i klubit, por ishte vetëm Evertoni. Ndërsa po shkëlqente në Goodison Park, Xavi tashmë po fitonte Ligën e Kampionëve me Barçën dhe Xabi Alonso po shënonte në finalen e Stambollit të vitit 2055.
Në shkurt 2009, Arteta më në fund mori thirrjen e shumëpritur, por pësoi një këputje të ligamenteve dhe ishte jashtë për një vit.
Me kthimin e tij u bë e qartë se skuadrës së Spanjës, përveç të njohurve të vjetër, i ishin shtuar edhe Cesc Fabregas, David Silva, Juan Mata, Santi Cazorla dhe Sergio Busquets. Shumica prej tyre luajtën në La Liga dhe ishin para syve të trajnerit Vicente del Bosque, nuk kishte nevojë të thërrisnin një lojtar të Evertonit që sapo kishte pësuar një lëndim të rëndë.
Në vitin 2010, kur miqtë e tij fituan Kupën e Botës, Arteta ishte vetëm 28 vjeç, një kulm i karrierës së tij, kështu që nuk është çudi që Anglia filloi të shikonte futbollistin e talentuar. Ligjërisht, ai mund të kishte marrë nënshtetësinë angleze dhe të luante për Tre Luanët.
Fabio Capello ishte në favor të këtij opsioni. Italiani është takuar personalisht me Artetën për të diskutuar detajet. Edhe Steven Gerrard e mbështeti vendimin.
“E kam pyetur veten shumë herë: pse nuk më thërrasin në kombëtaren spanjolle, edhe pse luajta me sukses për ta në rrafshin e të rinjve? Nuk e kuptoj këtë. Shpresoj që një ditë të marrë fund”, kishte potencuar Arteta, por ai nuk mori kurrë një telefonatë.
Xabi Alonso u ngrit gjithashtu për mikun e tij: “Të jem i sinqertë, nuk e kam idenë pse nuk u thirr. Mendoj se ishte sepse Mikel nuk luajti mezi në Spanjë. Kjo është e vetmja gjë që më vjen në mendje”.
Sa i përket kombëtares së Anglisë, FIFA paralajmëroi menjëherë se Arteta kishte luajtur për ekipet spanjolle të të rinjve, kështu që çdo natyralizim nuk bëhej fjalë. Rregullat ishin më të rrepta atëherë se sa janë tani.
“Nëse do të jetoja në ndonjë vend tjetër, do të kisha refuzuar një vend në ekipin kombëtar, por meqë e kisha këtë mundësi, duhet ta kisha menduar. Anglia është një vend shumë i përshtatshëm për mua, si profesionist dhe vendimi nuk u mor kurrë sepse rregullat e FIFA-s më ndalonin të luaja për kombëtaren e Anglisë”, kujtoi Arteta në vitin 2012.
Edhe kalimi te Arsenali nuk e ndryshoi vendimin e trajnerit të kombëtares spanjolle, ndaj Mikel mbeti lojtarët më të mirë të brezit të tij që nuk kishte luajtur kurrë për kombëtaren e tij. /PrishtinaPost/